οῦ (ὁ) [ῠ]
      1 fond : καταφέρεσθαι εἰς βυθόν, ARSTT. H.A. 9, 32, 5, descendre au fond ; ἐκ βυθοῦ κηκῖον αἷμα, SOPH. Ph. 783, sang qui sort du fond d’une plaie : ἐν τῷ βυθῷ τῆς θαλάττης, ARSTT. H.A. 4, 10, 5, au fond de la mer ;
      2 abs. fond de la mer, fond de l’eau, ESCHL. Pr. 432 ; SOPH. Aj. 1083 ; AR. Ran. 247, etc. ; d’où abîmes de la mer, mer, ANTH. 11, 248 ; LUC. D. mar. 10, 2 ;
      3 p. ext. abîme, en gén. ; fig. βυθὸς ἀτεχνίης, HPC. 27, 10 ; ἀθεότητος, PLUT. M. 757 b, abîme de maladresse, d’impiété, càd. maladresse ou impiété profonde.

Étym. pré-grec.

ὁ, the depth, esp. of the sea, A. Pr. 432 (lyr.), 2 Ep. Cor. 11.25. generally, συνιζάνειν εἰς β. sink to the bottom, Thphr. Od. 29; metaph, ἐξ οὐρίων δραμοῦσαν ἐς βυθὸν πεσεῖν S. Aj. 1083; ἀνακουφίσαι κάρα βυθῶν Id. OT 24; ἐκ βυθοῦ κηκῖον αἷμα from the deep wound, Id. Ph. 783; καταφέρεσθαι εἰς β. Arist. HA 619a7, etc. ; τὴν ἀναφορὰν ποιησάμενος ἐκ τοῦ β. ib. 622b7; ἐν τῷ β. τῆς θαλάττης ib. 537a8; metaph, ἐν βυθῷ ἀτεχνίης in the depth of…, Hp. Praec. 7; ἐν β. ἡ ἀλήθεια Democr. 117; εἴς τινα β. φλυαρίας ἐμπεσών Pl. Prm. 130d; ἀθεότητος Plu. 2.757c; ὑπέρκοσμος β.
abyss, Dam. Pr. 106, 205.

ὁ, die Tiefe, bes. Meerestiefe, Aesch. Prom. 432 ; Soph. Aj. 1083 u. öfter ; Ar. Ran. 247 u. sonst ; das Meer, Bian. 9 (XI.248); Luc. D.Mar. 10.2 ; Sp. = Abgrund, z.B. ἀθεότητος Plut. amat. 13.

βυθός, -οῦ, ὁ,
[in LXX: Exo.15:5, Neh.9:11 (מְצוֹלָה), Psa.67 (68):22 68 (69):2, 15 106 (107):24 (מְצוּלָה)* ;]
__1. the bottom.
__2. the depth of the sea, the deep sea: 2Co.11:25.
† (AS)