[ῠ] (seul. prés., impf. ἔϐρυον [ῠ] et fut. βρύσω [ῡ]) ;
   I intr.
      1 sourdre avec force, pousser en abondance, d’ord. en parl. de la végétation : βρύων θαλλός, SOPH. El. 422, branche qui se couvre de bourgeons ; ἡ γῆ βρύει, XÉN. Cyn. 5, 12, la terre se couvre de végétation ; avec un dat. βρ. ἄνθεϊ, IL. 17, 56, se couvrir de fleurs, en parl. d’une branche ; γῆ βρύουσα φυτοῖς, ARSTT. Mund. 3, 1, la terre qui se couvre de plantes ; avec le gén. χῶρος βρύων δάφνης, ἐλάας, ἀμπέλου, SOPH. O.C. 16, pays couvert de lauriers, d’oliviers, de vigne ; fig. βρ. μελίτταις καὶ προϐάτοις, AR. Nub. 46, regorger d’abeilles et de brebis ; ἀγαθοῖσι βρ. ESCHL. Suppl. 966, regorger de biens ; θράσει βρ. ESCHL. Ag. 167, déborder d’audace ;
      2 p. ext. être en ébullition, en fermentation, d’où s’enivrer, être ivre, MÉN. (PRISC. Gr. lat. Keil, 2, p. 193, 2) ;
   II tr. faire pousser en abondance : ῥόδα, ANACR. 44, 2, des roses.

➳ Fut. SIB. 6, 8.

Étym. inconnue.

mostly pres. ; impf., Pherecyd. Syr. ap. D.L. 1.122, Nicaenet. 7; aor. part. βρύσας Procop. (v. infr.): — to be full to bursting; c. dat., swell or teem with, esp. of plants, ἔρνος… βρύει ἄνθεϊ λευκῷ swells with white bloom, Il. 17.56, cf. E. Ba. 107 (lyr.); κισσῷ κάρα βρύουσαν Eub. 56.6; ἰούλῳ, θριξί, κόμαις, Philostr. Her. 2.2, Alciphr. 3.31, Luc. Am. 12; γῆ φυτοῖς βρύουσα Arist. Mu. 392b15; also βρύει ἱερὰ βουθύτοις ἑορταῖς B. 3.15; metaph, βίος… βρύων μελίτταις καὶ προβάτοις κτλ. Ar. Nu. 45; of men, β. δόξᾳ B. 12.179; παμμάχῳ θράσει βρύων A. Ag. 169 (lyr.); ἀγαθοῖσι βρύοις Id. Supp. 966 (anap.); μαντικῇ β. τέχνῃ Id. Fr. 350.6; ἄλλων ἰατρὸς αὐτὸς ἕλκεσι βρύων E. Fr. 1086; β. ἄνθεσιν ἥβας Tim. Pers. 221; βρύουσαν ἀοιδὰν σοφίᾳ Lyr.Alex.Adesp. 20.4; ἐμπόριον πλούτῳ βρύον Jul. Or. 2.71d. c. gen., to be full of, χῶρος… βρύων δάφνης ἐλαίας ἀμπέλου S. OC 16; βρύοντα στέφανον μύρτων Ar. Ra. 329 (lyr.); στεφάνων δόμος ἔβρυεν prob. l. in Nicaenet. l.c. ; τράπεζαν… κόσμου βρύουσαν Alex. 86.3; καρπόν… βρύειν σμαράγδου λίθου Philostr. VA 5.5; τόπος β. ὕλης J. AJ 13.3.1; φθειρῶν ἔβρυον πᾶς Pherecyd. Syr. l.c. ; metaph, νόσου β. A. Ch. 70. abs., abound, grow luxuriantly, S. El. 422; of the earth, teem with produce, X. Cyn. 5.12, cf. Philostr. VA 3.56; of water, burst forth, ὕδωρ βρύσαν ἐξ ὑπονόμων Procop. Arc. 19. c. acc. cogn., burst forth with, gush with, γλυκύ, πικρὸν [ὕδωρ] Ep. Jac. 3.11; τὴν γῆν τὰ οἰκεῖα βρύειν φησὶν ἀγαθά Ael. Fr. 25; causal, Ὧραι β. λειμῶνας Him. Or. 1.19; ῥόδα Anacreont. 44.2. — Poet. and later Prose.

(vgl. βλύω), nur praes. u. impf.,
1) hervorsprossen, bes. vom üppigen Wachsen der Pflanzen ; überströmen, von jeder Fülle (VLL πηγάζειν, ἀνθεῖν, αὔξεσθαι),
   a) c. dat., von einem ἔρνος ἐριθηλὲς ἐλαίης Il. 17.56 καί τε βρύει ἄνθεϊ λευκῷ (ἅπαξ εἰρημ.), strotzt von Blüte ; βίος βρύων μελίτταις καὶ προβάτοις καὶ στεμφύλοις Ar. Nub. 46 ; übertr., θράσει Aesch. Ag. 167 ; vgl. Suppl. 996 ; Eur. Bacch. 107 ; Prosa, γῆ βρύουσα φυτοῖς Arist. u. Sp.
   b) c. gen., δάφνης Soph. O.C. 16 ; νόσου Aesch. Ch. 59 ; p. bei Ath. II.39c ; Alexis ib. IX.367f ; Plat. Ax. 371c ; ὧραι παγκάρπου γονῆς βρύουσι Philostr.
   c) erst bei K.S. mit acc., φωνὴ μυρία ἀγαθὰ βρύουσα, von Heil überströmend, Chrys. Auch absolut, βρύων θάλλος Soph. El. 422 ; Xen. Cyn. 5.12.
2) in üppiger Fülle hervorsprossen lassen, Χάριτες ῥόδα βρύουσι Anacr. 44.2 ; vgl. Theopomp. bei Ath. III.77e ; Luc. Tragod. 117 u. a.Sp.

βρύω, poët., late prose and vernac.,
to be full to bursting;
__1. of the earth producing vegetation.
__2. Of plants putting forth buds.
__3. Of springs, to gush with water: Jas.3:11.
† (AS)