(impf. ἔϐρυκον, f. βρύξω, ao. ἔϐρυξα, pf. inus. ; pass. v. ci-dessous) [ῡκ]
   I tr.
      1 ronger, mordre, AR. Av. 26 ; ATH. 91 c ; en parl. d’un cheval qui mord le frein, HOM. Ep. 14, 13 ; p. anal. en parl. d’un mal, SOPH. Tr. 987, Ph. 745 ;
      2 p. ext. dévorer, EUR. Cycl. 358 ; p. anal. en parl. de la mer, ANTH. 7, 624 ; 9, 267 ; fig. dévorer (une fortune), DIPH. (ATH. 292) ;
   II intr. grincer des dents, NIC. Al. 226.

➳ Pass. seul. prés. βρύκομαι, SOPH. Ph. 745 ; ao. part. βρυχθείς, ANTH. 9, 267.

Étym. cf. βρύχω.

or βρύχω [υ] (the former Att. acc. to Moer. and Ammon. ; the distn. βρύκω bite, βρύχω gnash does not hold good), mostly pres. ; fut. βρύξω Hp. Mul. 1.2, Lyc. 678; aor. ἔβρυξα Hp. Epid. 5.86, Nic. Th. 207, al., AP 7.624 (Diod.), (ἐπ-) Archipp. 35; aor.2 ἔβρυχε AP 9.252 (late, perh. impf.); for βέβρυχα, v. βρυχάομαι ; — Pass., v. infr. : — eat greedily, gobble, γνάθος ἱππείη βρύκει champs the bit, Hom. Epigr. 14.13; ἑφθὰ καὶ ὀπτὰ [κρέα]… βρύκειν E. Cyc. 358, cf. 372; πρὸς ταῦτα βρύκετ’ Ar. Pax 1315; bite, βρύκουσ’ ἀπέδεσθαι… τοὺς δακτύλους biting, Id. Av. 26; of smoke, ὀδὰξ ἔβρυκε τὰς λήμας ἐμοῦ Id. Lys. 301; later, simply, devour, consume, Nic. Al. 489, al. ; βρύξας, of the sea, is perh. f.l. for βρόξας in AP 7.624 (Diod.); metaph, tear in pieces, devour, of a gnawing disease, βρύκει S. Tr. 987 (lyr.); βρύκει γὰρ ἅπαν τὸ παρόν Cratin. 58; τὰ πατρῷα βρύκει Diph. 43.27; — Pass., ἀπόλωλα, τέκνον, βρύκομαι S. Ph. 745; βρυχθεὶς ἁλί AP 9.267 (Phil.).
gnash or grind the teeth, τοὺς ὀδόντας βρύχει Hp. Mul. 1.7, etc., cf. AP 15.51 (Arch.); τὸ στόμα β. Babr. 95.45; β. τοὺς ὀδόντας ἐπί τινα Act. Ap. 7.54; also βρύχει alone, Hp. Mul. 2.120; also intr., οἱ ὀδόντες βρύχουσι ib. 1.36; βρῦκον στόμα Nic. Al. 226, cf. Th. 207, al. ; — Med., βρύχονται Hp. Morb. Sacr. 1 (prob.).

beißen, Soph. Trach. 987 ; τοῖς ὀδοῦσιν Ath. III.91c ; zerbeißen, verschlingen, Ar. Av. 26, Pax 1270, Lys. 301 ; τὰ πατρῷα βρύκει καὶ σπαθᾷ Diphil. Ath. VII.292 (v. 27); vom Meere, βρύξας τινά Diod. 16 (VII.624); pass., ἁλὶ βρυχθείς Philp. 77 (IX.267); öfter bei Nic., der auch intr. βρῦκον στόμα, der zugebissene Mund, sagt, Al. 226 ; Zähne knirschen, Hom. ep. 15.13 ; vgl. βρύχω.