βρυχάομαι-ῶμαι (impf. ἐϐρυχώμην, inus., ao. ἐϐρυχήθην, ao. moy. réc. ἐϐρυχησάμην, pf. βέϐρυχα) [ῡ]
      1 rugir, en parl. de lions, HSCH. AMM. ;
      2 p. anal. rugir ou mugir, en parl. d’éléphants, PLUT. Pyrrh. 33 ; de bêtes sauvages, THCR. Idyl. 25, 137 ; du bruit des vagues, IL. 17, 264 ; OD. 5, 412, etc. ; en parl. de cris de douleur, IL. 13, 393 ; 16, 486 ; SOPH. Tr. 805 ; O.R. 1265 ; des cris d’un enfant qui pleure, MÉN. fr. inc. 432 Meineke.

➳ Impf. poét. sans augm. 3 sg. βρυχᾶτο, SOPH. Tr. 904. Fut. seul. en compos. (καταϐρυχήσομαι, EUM. 11, 445). Ao. pass. au sens moy. part. βρυχηθείς, SOPH. O.R. 1265. Ao. moy. réc. 3 sg. ἐϐρυχήσατο, DC. 68, 24 ; βρυχήσατο, A.RH. 4, 19 ; NONN. D. 38, 357. Pf. au sens du prés. βέϐρυχα, IL. 17, 264 ; SOPH. Tr. 1072 ; part. βεϐρυχώς, IL. 13, 393. Pl.q.pf. au sens de l’impf. OD. 12, 242 (3 sg. βεϐρύχει, var. ἐϐεϐρ.) ; en prose réc. DH. 14, 18 ; ARSTD. 15, 233.

Étym. probabl. onomatopée.

aor. ἐβρυχησάμην, Ep. βρυχ- A.R. 4.19, Max.Tyr. 31.3, D.C. 68.24, (ἀν-) Pl. Phd. 117d; also ἐβρυχήθην (v. infr.); Ep. pf. βέβρυχα Od. 5.412, al. ; plpf. ἐβεβρύχει 12.242; — onomatop. Verb, roar, bellow, prop. of lions, acc. to Hsch. and Ammon. ; of a bull, ταῦρος ὣς βρυχώμενος S. Aj. 322, cf. Ar. Ra. 823; of wild beasts, δεινὸν δ’ ἐβρυχῶντο Theoc. 25.137; of the elephant, Plu. Pyrrh. 33; in Il. mostly of the death-cry of wounded men, κεῖτο τανυσθείς, βεβρυχώς 13.393; so βρυχώμενον σπασμοῖσι, of Hercules, S. Tr. 805, cf. 904; βέβρυχα κλαίων ib. 1072; δεινὰ βρυχηθείς Id. OT 1265; later, of an infant΄s wail, Men. 1004; κλαίων καὶ β. Alciphr. 1.35; also of the roaring of waves, ἀμφὶ δὲ κῦμα βέβρυχεν ῥόθιον Od. 5.412, cf. Il. 17.264; ἀμφὶ δὲ πέτρη δεινὸν βεβρύχει Od. 12.242, cf. Aristid. Or. 17 (15).14; βρυχομένη (as if from βρύχομαι) is required by the metre in Q.S. 14.484, cf. βρύχεται· μαίνεται, Hsch. ; but βρυχῶνται, ώμενος shd. be read in Hp. Morb. Sacr. 1, Luc. DMar. 1.4.

[ῡ], dep. pass., nach VLL eigtl. vom Löwen, brüllen, Poll. 5.86 ; vom Ochsen Soph. Aj. 320 ; Theocr. 25.137 ; vom Elephanten Plut. Pyrrh. 33. Uebertr., vom Menschen als Ausdruck heftigen Schmerzes, Soph. βρυχηθείς O.R. 1265 ; Tr. 805 ; sp.D.; = κλαυθμυρίζειν, vom Schreiweinen der Kinder, Men. fr. 432 ; vgl. βρύχω.