ός, όν :
   I adj. mortel, mortelle, p. opp. à ἀθάνατος ou à θεός : βροτὸς ἀνήρ, IL. 5, 604, etc. homme mortel ; βροτοὶ ἄνδρες, OD. 5, 197, hommes mortels ; βρ. ἔθνος, PD. P. 10, 28, la race mortelle ;
   II subst. un mortel, un homme ; βρ. θνητός, OD. 7, 210, un homme mort ; fém. βροτός, une mortelle, OD. 5, 334.

➳ Chez les Trag. βροτός ne s’emploie guère qu’au plur. avec un adj. partitif : βροτῶν τις, βροτῶν οὐδείς, etc. SOPH. O.R. 437, 981, etc. En poésie att. le plur. βροτοί ne se construit avec l’art. que s’il est accompagné d’un adj. ou d’un pron. : τῶν πολυπόνων βροτῶν, EUR. Or. 175 ; ἡμεῖς οἱ βροτοί, AR. Eq. 601, etc. — Rare en prose, PLAT. Rsp. 566 d ; ARSTT. Top. 5, 4.

Étym. pour *μϐροτός, de *μροτός, de la R. indo-europ. *mr-tó-, mort, mortel ; cf. ἄ-μϐροτος, sscr. mr̥tá-, et lat. mortuus.

ὁ, poet. Noun, mortal man, opp. ἀθάνατος or θεός, in Hom. usu. Subst., οἷοι νῦν βροτοί εἰσι Il. 5.304, al. ; βροτὸς εἰς θεόν E. Andr. 1196 (lyr.); λόγος τις Ζῆνα μιχθῆναι βροτῷ A. Supp. 295; θεοῦ δὲ πληγὴν οὐχ ὑπερπηδᾷ βροτός S. Fr. 961; βροτοί, opp. νεκροί, Id. Ant. 850 (lyr.); but β. ἀνήρ Il. 5.361; and so β. ἔθνος Pi. P. 10.28; as fem., β. αὐδήεσσα Od. 5.334; β. οὖσαν AP 9.89 (Phil.); but βροταί· γυναῖκες, Hsch. (s.v.l.); freq. in gen. pl., after πολλοί B. 1.42, S. OT 981, etc. ; after τίς ib. 437, etc. ; βροτοί never takes the Art. in Trag. and Com., exc. when an Adj. or Pron. is added, τῶν πολυπόνων β. E. Or. 175; ἡμεῖς οἱ β. Ar. Eq. 601, Pax 849, cf. Sannyr. 1; οἱ ταλαίπωροι β. Alex. 66; οἱ πάντες β. Men. 538.8. — Rare in Prose, Pl. R. 566d, Arist. Top. 133a31, 149a7. of the dead, A. Ch. 129 (v.l. νεκροῖς Sch.).
(From *μροτός (cf. ἄμβροτος, μορτός), Skt. mṛtás ΄dead΄, Lat. morior, etc.)

(μόρος, mors, μορτός, daraus *μροτός, dafür des Wohllautes halber βροτός ; daher das μ in φαεσίμβροτος, τερψίμβροτος, φθισίμβροτος ; vgl. μολεῖν βλώσκω, μέλι βλίττω, μαλακός βλάξ ; μέμβλωκα, ἤμβροτον);
sterblich (Hesych. φθαρτὸς ἢ γηγενὴς ἄνθρωπος, bei dem auch βροταί, erkl. γυναῖκες); ἀνήρ Il. 5.361 ; ἔθνος Pind. P. 10.28 ; gew. ὁ, subst., der Mensch, im Ggstz der θεοὶ ἀθάνατοι, Hom. u. folgde Dichter. Hom. θνητοῖσι βροτοῖσιν Od. 3.3, 7.210, 12.386, θνητὸν βροτόν Od. 16.212 ; Il. 18.362 καὶ μὲν δή πού τις μέλλει βροτὸς ἀνδρὶ τελέσσαι, ὅς περ θνητός τ' ἐστὶ καὶ οὐ τόσα μήδεα οἶδεν· πῶς δὴ ἔγωγ', ἥ φημι θεάων ἔμμεν ἀρίστη, οὐκ ὄφελον Τρώεσσι κοτεσσαμένη κακὰ ῥάψαι ; von Weibern, Od. 5.218 ἡ μὲν γὰρ βροτός ἐστι, σὺ δ' ἀθάνατος καὶ ἀγήρως ; 5.334 Λευκοθέη, ἣ πρὶν μὲν ἔην βροτὸς αὐδήεσσα ; 6.149 γουνοῦμαί σε, ἄνασσα· θεός νύ τις ἦ βροτός ἐσσι ; 160 οὐ γάρ πω τοῖον εἶδον βροτὸν ὀφθαλμοῖσιν, οὔτ' ἄνδρ' οὔτε γυναῖκα.

human (MT)