ά, όν [ῠ]
      1 terrible, effrayant, en parl. de l’aspect du visage, IL. 7, 212 ; des sourcils d’Hector, IL. 15, 608 ; cf. HÉS. Sc. 147 ; THCR. Idyl. 24, 116 ; en parl. des génies de la mort, HÉS. Sc. 250 ; de lions, Sc. 175 ; de flots, ANTH. 9, 84, 278, etc. ; p. anal. en parl. d’aliments ou de substances âcres ou amères, TH. H.P. 9, 2, 3 ;
      2 en b. part, grave, ferme, fort, généreux, NICOSTR. COM. (EUST. 677, 4) ; joint à γενναῖος, PLAT. Rsp. 535 b ; Theæt. 149 a ; σεμνὸν καὶ βλοσυρὸν ὁρᾶν, EL. V.H. 12, 21 avoir un air grave et imposant.

➳ Fém. -ός, HÉS. Sc. 250.

Étym. Orig. inconnue.

ά, όν, also ός, όν v.l. in Hes. Sc. 250: — hairy, shaggy, bristling, μειδιόων βλοσυροῖσι προσώπασι Il. 7.212; τὼ δέ οἱ ὄσσε λαμπέσθην βλοσυρῇσιν ὑπ’ ὀφρύσιν 15.608, cf. Hes. Sc. 147; of lions, ib. 175; of the Κῆρες, ib. 250; ἡ δὲ συὸς βλοσυρῆς, to describe a woman, Phoc. 3.3; β. χαίτη Lyr.Alex.Adesp. 11.4; ἄρκτοι, φώκη, Oppian. H. 2.247, 5.38; πορδαλίων βλοσυρὰς δύσαντο καλύπτρας Nonn. D. 14.131; later, grim, fearful, ἄγος A. Eu. 167 (lyr.); ἄκρη A.R. 2.740; κύματα AP 9.84 (Antiphan.), cf. 278 (Bianor); φάσματα ἀρχαγγέλων Iamb. Myst. 2.3.
virile, burly, γενναίους τε καὶ β. τὰ ἤθη Pl. R. 535b; β. γε τὴν ψυχὴν ἔχεις Nicostr. 35; of a woman, μαῖα γενναία καὶ β.
masculine, Pl. Tht. 149a; βλοσυρωτάτη τὸ εἶδος, of Boudicca, D.C. 62.2; also, coarse, πίττα Thphr. HP 9.2.3 (Comp.), cf. CP 6.12.5 (Comp.).
solemn, dignified, σεμνὸν καὶ β. ὁρᾶν Ael. VH 12.21; of persons, σεμνὴ καὶ β. Aristaenet. 1.7, cf. Him. Or. 23.12. Adv. -ῶς Hld. 10.27.

auch 2 End., Hes. Sc. 250 u. Man. 2.6 ; Hom. zweimal ; Il. 15.608 vom Hektor μαίνετο δ' ὡς ὅτ' Ἄρης ἐγχέσπαλος ἢ ὀλοὸν πῦρ οὔρεσι μαίνηται, βαθέης ἐν τάρφεσιν ὕλης· ἀφλοισμὸς δὲ περὶ στόμα γίγνετο, τὼ δέ οἱ ὄσσε λαμπέσθην βλοσυρῇσιν ὑπ' ὀφρύσιν ; 7.212 Αἴας ὦρτο πελώριος, μειδιόων βλοσυροῖσι προσώπασι ; die Bedeutung scheint = »schrecklich«, »furchtbar« zu sein ; Apoll. Lex. Hom. p. 51.27 βλοσυροῖσι καταπληκτικοῖς. ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ καὶ ἡ βλοσυρῶπις. Letzteres Epitheton hat die Gorgo Il. 11.36 ; vgl. s.v. βλοσυρῶπις. – Die Folgenden gebrauchen βλοσυρός zum Teil in der Bedeutung »ernst«, »mannhaft«, »Ehrfurcht einflößend«. Hes. μέτωπον, Κῆρες, λέοντες, Sc. 147, 250, 175 ; αἱμάτων βλοσυρὸν ἄγος, schrecklich, Aesch. Eum. 161 ; γενναῖοι καὶ βλ. Plat. Rep. VII.535a ; Theaet. 149a ; Sp.; ψυχή Nicostr. com. bei Eust. 677.4 ; σεμνὸν καὶ βλ. ὁρᾶν Ael. V.H. 12.21 ; schrecklich, Ap.Rh. 2.740 ; πρόσωπον Theocr. 24.116 ; κῦμα, χεῦμα, Antiph. 6 Bian. 5 (IX.84, 278); φλοῖσβος Ἐνυαλίου Mnasalc. 4 (VI.125); δάκος Nic. Th. 336, Schol. καταπληκτικὸν θηρίον ; κύδων Nic. Al. 234, Schol. στυπτικός. Bei Theophr. βλοσυρωτέρα πίσσα, horridior, Plin. 16.12 ; hart, rauh, τροφή, Id.
• Adv., Hel. 10.27.