βληχάομαι-ῶμαι (ao. ἐϐληχησάμην) :
      1 bêler, AR. Pax 535 ; Pl. 293, etc. ;
      2 p. ext. pousser des vagissements, AR. Vesp. 570.

Étym. βληχή.

aor. ἐβληχησάμην AP 7.657 (Leon.), Longus 3.13: — bleat, of sheep and goats, προβατίων βληχωμένων Ar. Pax 535, Fr. 387.5; βληχώμενοι προβατίων αἰγῶν τε… μέλη Id. Pl. 293; of infants, τὰ δὲ συγκύψανθ’ ἅμα βληχᾶται Id. V. 570; metaph of men, c. acc. cogn., πάταγον Porph. Chr. 35; βληχοῖντο (as if from βληχέομαι) is v.l. for βληχῷντο in Theoc. 16.92.

dep. med., blöken, von Schafen, VLL ; Ar. Pax 527, Plut. 293. Vom Geschrei der kleinen Kinder Ar. Vesp. 570. Bei Theocr. 16.92 steht βληχοῖντο, wie von βληχέομαι.