βλασφημέω-ῶ (f. ήσω, ao. ἐϐλασφήμησα, pf. βεϐλασφήμηκα) :
   I au sens religieux :
      1 prononcer des paroles de mauvais augure ou qui ne doivent pas être prononcées pendant un sacrifice, p. opp. à εὐφημέω : βλ. εἰς θεούς, prononcer des paroles impies contre les dieux, PLAT. Rsp. 381 e, ou adresser aux dieux des prières inconsidérées, PLAT. 2 Alc. 149 c ;
      2 abs. blasphémer, SPT. NT. ;
   II p. ext. tenir de mauvais propos sur, médire de : περί τινος, ISOCR. 310 b ; DÉM. 228, 14 ; 252, 29, de qqn ; κατά τινος, ISOCR. 246 a, lancer de mauvais propos contre qqn ; avec un double rég. τι εἴς τινα βλ. DÉM. 1229, 5, prononcer de mauvaises paroles à l’adresse de qqn ; avec l’acc. βλ. τινα, NT. Luc. 23, 39, etc. diffamer qqn ; au pass. être de la part de qqn l’objet de mauvais propos, NT. 1Cor. 10, 30.

Étym. βλάσφημος.

pf. βεβλασφήμηκα D. 18.10: — speak profanely of sacred things, εἰς θεούς Pl. R. 381e; offer rash prayers, Id. Alc. 2.149c; β. κατά τινος utter imprecations against, Aeschin. 1.180.
speak ill or to the prejudice of one, slander, περὶ τῆς ἐμῆς διατριβῆς Isoc. 15.2, cf. D. l.c., ib. 82; β. κατά τινος Isoc. 12.65, cf. Arist. Fr. 44; ὅσα εἰς ἡμᾶς ἐβλασφήμησαν D. 51.3; β. τινά Babr. 71.6, Ev. Luc. 23.39, etc. ; abs., Phld. Lib. p. 8 O. ; — Pass., to have evil spoken of one, βεβλασφημημένους Id. Vit. p. 12 J., cf. 1 Ep. Cor. 10.30.
speak impiously or irreverently of God, blaspheme, εἰς τὸν Κύριον LXX Da. 3.29 (96); εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον Ev. Marc. 3.29; εἰς τὰ θεῖα Vett.Val. 58.12; τοὺς θεούς Id. 67.20; abs., LXX 2 Ma. 10.34, al., Ev. Matt. 9.3.

perf. βεβλασφήμηκα, Dem. 18.10, den guten Ruf eines Andern schmälern, schmähen, lästern ; εἰς θεούς Plat. Rep. II.381e ; so bes. NT u. K.S., gotteslästerliche Reden führen ; ὅσα εἰς ἡμᾶς ἐβλ. Dem. 51.3 ; vgl. πᾶσαν βλασφημίαν βλ. Plat. Legg. VII.800c ; περί τινος Dem. 18.10, 40.47 ; καὶ λοιδορεῖσθαι 19.210 ; ὑπὲρ ἐκείνων καθ' ἡμῶν Isocr. 12.65 ; Sp. auch τινά, z.B. Plut. u. App. – Böses von den Göttern erflehen, Plat. Alc. II, 149c.

βλασφημέω, -ῶ
(< βλάσφημος), [in LXX: 4Ki.19:4 (יכח hi.) ib. 6, 22 (גּדף pi.), Isa.52:5 (נאץ hith.), Dan LXX 3:29 (96) (אמר שׁלח), Tob.1:18, Da TH Bel 9, 2Ma.2 * ;]
__1. to speak lightly or profanely of sacred things (in cl., opp. of εὐφημέω), esp. to speak impiously of God, to blaspheme, speak blasphemously: absol., Mat.9:3 26:65, Mrk.2:7, Jhn.10:36, Act.26:11, 1Ti.1:20, 2Pe.2:12; τ. θεόν, Act.19:37, Rev.16:11, 21; τὸ ὄνομα τ. θεοῦ, Rev.13:6 16:9; δόξας, Ju 3, 2Pe.2:10; εἰς τὸ πνεῦμα τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, Mrk.3:29, Luk.12:10.
__2. to revile, rail at, slander: absol., Luk.22:65, Act.13:45 18:6, 1Pe.4:4; with accusative, Mat.27:39, Mrk.3:28 15:29, Luk.23:39, Tit.3:2, Jas.2:7, Ju 10. Pass.: Rom.2:24 3:8 14:16, 1Co.10:30, 1Ti.6:1, Tit.2:5, 2Pe.2:2 (Cremer, 570).
† (AS)