ης (ἡ) [ᾰ]
      1 dommage, tort fait à qqn ou causé par qqn : βλάϐην ἔχειν, ESCHL. Ag. 889, subir ou éprouver un dommage ; τινὶ εἶναι ἐν βλάϐῃ, THC. 5, 52, être dommageable pour qqn ; avec un gén. βλάϐη τινός, tort fait à qqn ou à qqe ch. ESCHL. Eum. 859 ; AR. Vesp. 1407 ; ou au contr. tort causé par qqn (βλ. θεοῦ, EUR. Ion 520, malheur envoyé par un dieu) ; βλάϐης δίκη, DÉM. 522 fin, action judiciaire en réparation d’un dommage ; en parl. d’une personne ἡ πᾶσα βλάϐη, SOPH. El. 301, être qui ne fait que du tort, être malfaisant, le mal en personne ; au plur. ESCHL. Ag. 889 ; Eum. 859, etc. ;
      2 c. βαναυσία, ARSTT. Pol. 5, 2, 17.

Étym. pré-grec ; cf. βλάπτω.

ἡ, (v. βλάπτω) harm, damage, A. Pr. 763, IG1². 18, etc. ; πεπονθέναι… ἐς βλάβην φέρον S. OT 517; τίς β. ; c. inf., Id. OC 1187; οἷς ἦν ἐν β. τειχισθέν Th. 5.52; προσκαλοῦμαί σε… βλάβης τῶν φορτίων Ar. V. 1407; β. θεοῦ mischief from a god, E. Ion 520, cf. S. Ant. 1104; of a person, ἡ πᾶσα β. who is naught but mischief, Id. El. 301, cf. 784, Ph. 622; pl., ἐν ὄμμασιν βλάβας ἔχω A. Ag. 889, cf. Eu. 799; αἱματηρὰς θηγάνας, σπλάγχνων βλάβας νέων ib. 859. βλάβης δίκη an action for damage done, D. 21.25; β. τετραπόδων damage done by eattle, Plu. Sol. 24; β. τῶν θηρίων Id. 2.642b (pl.); οἰκῆος καὶ δούλης τὴν β. εἶναι ὀφείλειν Sol. ap. Lys. 10.19; οἱ περὶ τῆς β. νόμοι… ἁπλοῦν τὸ βλάβος κελεύουσιν ἐκτίνειν D. 21.43; διπλῆν τὴν β. ὀφείλειν (ὀφλεῖν Meier) Din. 1.60, cf. Foed. Delph. Pell. 1 B 7.

ἡ, Schaden, Nachteil ; Tragg. βλάβην τιθέναι Aesch. Spt. 183 ; ἔχειν Ag. 863 ; λαβεῖν Ch. 491 ; übertr. heißt so die Scylla, Verderben, Ag. 1207 ; Soph. ein Mensch ἡ πᾶσα βλάβη, der ganz Verderben ist, El. 301 ; βλάπτειν τοὺς βίους μείζους βλάβας Posidipp. Ath. XIII.591c. Von Thuc. 5.52 u. Plat. an oft in Prosa, auch im plur., Gegensatz ὠφέλεια Phaedr. 238e ; βλάβης δίκην λαγχάνειν τινί, Klage auf Schadenersatz, Dem. 29.17 ; vgl. Plut. Sol. 24 ; Meier und Schömann Att. Prozeß S. 475 ff.