ή, όν, (vie) qu’il faut vivre ou qu’on peut vivre ; d’ord. avec une nég. βίος οὐ βιωτός, SOPH. O.C. 1692 ; PLAT. Ap. 38 a, etc. vie qu’on ne peut vivre, vie intolérable : οὐ βιωτόν (ἐστι), DÉM. 554, 5 ; LUC. Charid. 16, ce n’est pas une vie tolérable ; sans nég. PLAT. Conv. 211 d ; Crit. 47 e.

Étym. vb. de βιόω.

όν, to be lived, worth living, mostly with neg., ἔμοιγ’ ὁ μέλλων βίος οὐ β. S. OC 1692 (lyr.), cf. Ar. Pl. 197 (dub.), Pl. Ap. 38a; οὐ βιωτὸν οὐδ’ ἀνασχετόν Antiph. 190.10; οὐκ ἦν μοι β. τοῦτο ποιήσαντι D. 21.120; ἆρ’ οὖν β. ἡμῖν ἐστιν μετὰ μοχθηροῦ σώματος Pl. Cri. 47e.

zu leben ; βίος οὐ βιωτός, ein Leben, das nicht als ein Leben zu betrachten, Plat. Apol. 38a ; Symp. 216a ; Ar. Plut. 197 ; neutr., ἆρα βιωτὸν ἡμῖν ἐστιν ; können wir leben ? Plat. Crit. 47d ; οὐ βιωτὸν ἡγεῖσθαι, d.i. sterben wollen, Xen. Hell. 2.3.50 ; so öfter bei Sp.; Antiphan. Ath. VIII.342f οὐ βιωτόν ἐστιν οὐδ' ἀνάσχετον ; vgl. Plut. Aemil. 21 ; Luc. Charid. 16.