[ᾰῠ] (seul. prés. et impf. itér. βαρύθεσκον) être chargé, être accablé : ὑπό τινος, IL. 16, 519 ; HÉS. O. 213 ; τινι, A.RH. 2, 47 ; ὑπό τινι, NIC. Th. 135, de qqe ch. ; abs. être accablé de tristesse, ANTH. 7, 481 ;

Moy. (seul. prés.) m. sign. MAX. π. κατ. 212.

➳ Prés. 3 sg. βαρύθει, HÉS. l. c. ; opt. 3 pl. βαρύθοιεν, A.RH. l. c. ; part. fém. βαρύθουσα, ANTH. l. c. Impf. itér. 3 sg. βαρύθεσκε, A.RH. 1, 43.

Étym. βαρύς.

to be weighed down, βαρύθει δέ μοι ὦμος ὑπ’ αὐτοῦ [τοῦ ἕλκεος] Il. 16.519; βαρύθει δέ θ’ ὑπ’ αὐτῆς (sc. ὕβρεως) Hes. Op. 215; καμάτῳ A.R. 2.47; ὑπὸ κύματος Nic. Th. 135. abs., to be heavy, στάλα AP 7.481 (Philet.); βαρύθεσκε… γυῖα A.R. 1.43; — Pass., Max. 212, Q.S. 13.6.

beschwert sein, niedergedrückt werden, βαρύθει δέ μοι ὦμος ὑπ' αὐτοῦ Il. 16.519, ἅπαξ εἰρημ.; Hes. O. 213 u. sp.D., wie βαρύθεσκέ οἱ γυῖα Ap.Rh. 1.43 ; τινί 2.47 ; ὑπό τινι Nic. Th. 135 ; schwer sein, στήλη Philet. 2 (VII.481).