[ᾰ] conj. marquant :
      1 une opposition : mais, IL. 1, 133, etc. ; OD. 13, 286, etc. ; p. opp. à μέν, IL. 2, 102, etc. ; αὐτάρ τοι, IL. 15, 45, néanmoins, toutefois ;
      2 une succession, d’autre part, ensuite, IL. 1, 488, etc. ; OD. 6, 132, etc. ; joint à ἄρα, IL. 2, 103 ; à ἔπειτα, IL. 1, 51 ; 2, 406, etc. ; suivi d’une autre particule ou conj. αὐτὰρ ἐπεί, IL. 1, 458 ; OD. 1, 150, etc. ; αὐτὰρ ἐπήν, OD. 1, 293 ; αὐτὰρ ἐπειδή, IL. 6, 178 ; OD. 9, 250, ensuite lorsque.

Étym. αὖτε, ἄρα ; cf. ἀτάρ.

(ἀϜυτάρ IG1². 1012), Conj. = ἀτάρ (Ep. and Cypr., Inscr.Cypr. 57 H.): — but, besides, moreover, prop. to introduce a contrast, Od. 13.286, al. ; also to mark a rapid succession of details, Il. 2.406, al. ; opp. μέν, Ἥφαιστος μέν… αὐ. ἄρα Ζεύς… ib. 102 sq., cf. Od. 19.512 sq. ; αὐτάρ τοι but nevertheless, Il. 15.45. — In an Epic reminiscence, Hermipp. 63.17 (hex.). αὐτάρ· αὐτομάτη, ἑκουσία, Hsch.

(für αὖτε ἄρα, od. äol. für ἀτάρ ; Hom. αὐτὰρ ἄρα Il. 2.103), = ἀτάρ, aber, doch ; bezeichnet einen bedeutsamen Gegensatz, Il. 1.133 u. öfter ; rasche Uebergänge, 1.488 u. sonst ; einem μέν entsprechend, Od. 19.515 u. oft sp.D., = δέ, immer den Satz anfangend αὐτὰρ ἔπειτα, Il. 2.406 ; αὐτάρ τοι, aber doch, 15.45.