αὐθ·άδης, ης, neutre αὔθαδες [ᾱδ]
      1 qui se complaît en soi, suffisant, présomptueux, d’où arrogant, HDT. 6, 92 ; ESCHL. Pr. 908 ; HPC. TH. etc. ; en parl. d’un chien hargneux, XÉN. Cyn. 6, 25 ;
      2 p. suite, dur, cruel, ESCHL. Pr. 64.

• Cp. -έστερος, HDT. l. c. ; THC. 8, 84 ; EUR. Hipp. 304 ; EUB. (ATH. 260 c), etc. • Sup. -έστατος, POL. 27, 8.

Étym. p. *αὐτο-ϝάδης ; le deuxième terme de la compos. de *swad-, de la R. de ἁδεῖν, cf. ἁνδάνω.

ες, self-willed, stubborn, ἦσάν τε αὐθαδέστεροι Hdt. 6.92; τὰς ὀργὰς αὐ. Hp. Aër. 24, cf. Arist. Rh. 1367a37; surly, Thphr. Char. 15.1; αὐθάδη φρονῶν A. Pr. 907; of a dog, X. Cyn. 6.25. metaph of things, remorseless, σφηνὸς γνάθος αὐ. A. Pr. 64. Adv. -δως Ar. Ra. 1020, POxy. 1242.41; Comp. -έστερον Pl. Ap. 34c; cf. αὐτώδης. (From αὐτο-ἁδης, cf. Arist. MM 1192b33.)

ες (ἥδομαι), selbstgefällig, anmaßend, eigenmächtig, τρόποι αὐθάδεις καὶ χαλεποί Plat. Legg. XII.950b u. öfter ; vgl. Isocr. 1.15, wo αὐθ. διὰ τὸ σκυθρωπόν dem φρόνιμος entgegensteht ; bei Xen. Cyn. 6.25 steht ein αὐθ. κύων dem φιλάνθρωπος entgegen ; Aesch. setzt αὐθάδης φρενῶν dem ταπεινός gegenüber, Prom. 909. Uebh. rücksichtslos, grausam, σφηνὸς γνάθος αὐθάδης, die dem Prometheus durch die Brust getriebene Keilspitze, Aesch. Prom. 64 ; τὸ αὔθαδες τῆς φύσεως, Rohheit, Pol. 4.21.
• Adv. αὐθάδως Ar. Ran. 1016 ; Plut. Thes. 1 ; αὐθαδέστερον ἀπεκρίνατο Thuc. 8.84.

αὐθάδης, -ες
(< αὐτος, ἥδομαι), [in LXX: Gen.49:3, 7 (עַז), Pro.21:24 (יָהִיר)* ;]
self-pleasing, arrogant: Tit.1:7, 2Pe.2:10 (Cremer, 654).†
SYN.: φίλαυτος (see Tr., Syn., § xciii) (AS)