poét. αὐθαδία, ας (ἡ) [ᾱδ] confiance présomptueuse, suffisance, infatuation, arrogance, PLAT. Rsp. 590 a, etc. ; p. opp. à εὐϐουλία, ESCHL. Pr. 1034, 1036 ; à ἀρέσκεια, ARSTT. Eud. 2, 3, 7 ; αὐθ. τῶν συνθηκῶν, DH. 9, 17, confiance présomptueuse dans des conventions.

➳ Poét. αὐθαδία, ESCHL. Pr. 79, 436, etc. ; SOPH. O.R. 549 ; Ant. 1028 ; EUR. Med. 621 ; AR. Th. 704 ; etc.

Étym. αὐθάδης.

ἡ, wilfulness, stubbornness, A. Pr. 79, S. OT 549, Ar. Th. 704, Pl. R. 590a, BGU 1187.21 (i BC), IG 7.2725.27 (Acraephia, ii AD), etc. ; opp. εὐβουλία, A. Pr. 1034; surliness, Thphr. Char. 15.1; mean betw. ἀρέσκεια and σεμνότης, Arist. EE 1221a8; αὐθαδίαν αὐθαδίᾳ [ἐξελαύνειν] Antiph. 300.4; ἡ αὐ. τῶν συνθηκῶν ὅτι οὐ μετὰ κοινῆς γνώμης αὐτὰς ἔπραξεν D.H. 9.17.

ἡ, p. αὐθαδία, Selbstgefälligkeit, Anmaßung, Rechthaberei, καὶ δυσκολία Plat. Rep. IX.590a ; Arist. Eth. 2.3 stellt sie der ἀρεσκεία, dem Bemühen, es Allen recht zu machen, gegenüber, welchen beiden Extremen als Tugend σεμνότης entspricht. Auch Sp., wie Pol. 16.22 ; συνθηκῶν, eigenmächtiges Verfahren beim Bündnis, Dion.Hal. 9.17 ; κατ' αὐθάδειαν. eigenmächtig, Strab.