(seul. prés. et impf.) [ῠ] prendre, s’emparer de, acc. IL. 11, 374, etc. ; OD. 22, 500 ; avec un gén. partitif, prendre possession, OD. 9, 225 ; avec un suj. de chose, OD. 14, 144.

➳ Prés. impér. αἴνυσο, NIC. Al. 55, 148. Impf. sans augm. αἰνύμην, IL. 11, 580 ; 13, 550 ; 15, 459 ; OD. 21, 53 ; HÉS. Sc. 149, etc.

Étym. R. indo-europ. *h₂ei-, donner, prendre ; cf. αἶσα.

poet. Verb, only in pres. and impf. without augm. : — take, αἴνυτο τεύχε’ ἀπ’ ὤμων Il. 11.580, 13.550; ἀπὸ πασσάλου αἴνυτο τόξον Od. 21.53; χεῖρας αἰνύμεναι taking hold of, 22.500; c. gen. partit., τυρῶν αἰνυμένους 9.225; metaph, ἀλλά μ’ Ὀδυσσῆος πόθος αἴνυται a longing seizes me for him, 14.144, cf. Hes. Sc. 41; enjoy, feed on, καρπόν Simon. 5.17. (Root αἰ-, as in ἔξαιτος.)

nehmen, ep. = αἱρέω, Hom. nur αἴνυτο Il. 11.374, 580, 13.550, 15.459, 21.490, Od. 21.53, σύντρεις αἰνύμενος Od. 9.429, κύνεον ἀγαπαζόμεναι κεφαλήν τε καὶ ὤμους χεῖράς τ' αἰνύμεναι 22.500, τυρῶν αἰνυμένους (-οι) 9.225, 232, ἀλλά μ' Ὀδυσσῆος πόθος αἴνυται 14.144 ; Hes. Sc. 41 ; Theocr. 24.137.