ης (ἡ) :
      1 éclat du soleil, OD. 4, 45 ; d’où lumière du jour, OD. 6, 45 ;
      2 éclat, lueur, en gén. IL. 2, 458 ; μέλαιναν αἴγλαν (dor.) EUR. Tr. 549, la sombre lueur (de torches) ; au pl. torches ou flambeaux allumés, SOPH. O.R. 208 ; fig. sérénité, SOPH. Ph. 830 ; gloire, PD. O. 13, 39.

➳ Dor. αἴγλα, PD. EUR. ll. cc.

Étym. inconnue.

ἡ, the light of the sun or moon, Od. 4.45, etc. ; — of the radiance of Olympus, λευκὴ αἴ. 6.45, cf. S. Ant. 610 (lyr.); εἰς αἴγλαν μολεῖν to come to daylight, i.e. to be born, Pi. N. 1.35; φοιβὰν ὑπαὶ χειμῶνος αἴ., of sunshine on edge of storm-cloud, B. 12.140; of dream light in sleep, S. Ph. 831 (lyr.). generally, radiance, gleam, ἀπὸ χαλκοῦ αἴ. Il. 2.458; τὰς πυρφόρους Ἀρτέμιδος αἴ. the gleam of her torches, S. OT 207 (lyr.); μέλαιναν αἴ., of dying embers, E. Tr. 549 (lyr.).
metaph, splendour, glory, αἴ. ποδῶν, of swiftness, Pi. O. 13.36; διόσδοτος αἴ. Id. P. 8.96. of shining objects, as a bracelet, S. Fr. 594; fetter, Epich. 20.

ἡ, (entst. aus ἈΓαΛίἈ synkop. ἈΓΛίἈ, eigentl. fem. adjekt. von ἀγαλός = ἀγλαός, zu dem sich ἀγλαΐα ebenso verhält), Glanz, Il. 2.458 ἀπὸ χαλκοῦ αἴγλη παμφανόωσα, vgl. 19.362 ; ὥς τε γὰρ ἠελίου αἴγλη πέλεν ἠὲ σελήνης δῶμα καθ' ὑψερεφές Od. 4.45, 7.84 ; vom Olymp λευκὴ δ' ἐπιδέδρομεν αἴγλη 6.45 ; Ὀλύμπου Soph. Ant. 606 ; Eur. Tr. 551 sagt μέλαινα αἴγλη von der Nacht, u. so wollte Hermann Soph. Phil. 829 erkl., wogegen Buttmann natürlicher auch dort den Tagesglanz erkennt ; und so sp.D.; Soph. αἱ αἶγλαι, Fackeln, O.R. 207. Bei Pind. Ruhm, ποδῶν Ol. 13.39 ; διόσδοτος, Ruhm u. Glück, P. 8.96.
Nach Suid. auch ein Wurf mit Würfeln u. eine Art Kuchen.