ᾶς (ἡ) [μᾰ]
      1 épine : αἱμασιὰς λέγειν, OD. 18, 359, etc. ramasser de l’épine pour une clôture ; d’où clôture d’épines, THCR. Idyl. 1, 47 ;
      2 p. ext. clôture, particul. mur de pierres sèches, HDT. 1, 180, etc. ; THC. 4, 43 ; DÉM. 1274 fin.

Étym. inconnue ; cf. αἱμός.

ἡ, wall of dry stones, αἱμασιάς τε λέγειν to lay walls, Od. 18.359; αἱ. λέξοντες 24.224, cf. Hdt. 2.69, Theoc. 7.22; αἱ. ἐγγεγλυμμένη τύποισι Hdt. 2.138; of the walls of a city or fortress, Id. 1.180, 191, Th. 4.43; αἱ. περιοικοδομῆσαι D. 55.11; ἐφ’ αἱμασιῇσιν ἥμενος Theoc. 1.47, cf. IG 12(3).248 (Anaphe).

ἡ, soll eigentlich eine Dornhecke bezeichnen (αἷμος); Hom. zweimal, Od. 18.359 ἦ ἄρκ' ἐθέλοις θητευέμεν, – ἀγροῦ ἐπ' ἐσχατιῆς – αἱμασιάς τε λέγων καὶ δένδρεα μακρὰ φυτεύων ; Od. 24.224 ἀλλ' ἄρα τοί γε αἱμασιὰς λέξοντες ἀλωῆς ἔμμεναι ἕρκος ᾤχοντο ; an beiden Stellen wird αἱμασιάς erklärt τοὺς ἐκ χαλίκων φραγμοὺς χωρίων, u. αἱμασιὰς λέγειν = οἰκοδομεῖν ἐκ πολλῶν καὶ λογάδων λίθων, Mauern um Grundstücke aus Feldsteinen setzen. Wahrscheinlich wurden in ältester Zeit solche Umfriedigungen aus Dornsträuchen gemacht, später aus Feldsteinen, wobei der Name blieb. Vgl. Scholl., Apoll. Lex.Hom. 17.30 u. Buttmann Lexil. 2.90 ; Her. 1.180, 6.134 ; Thuc. 4.43 ; Dem. 55.11 ; Theocr. 5.93, Polyb. 18.3.1, Plut. prof. virt. sent. g. E.