ή, όν, haut, élevé :
      1 au propre (sommet de montagne, IL. 2, 869 ; OD. 6, 123 ; ville sur une hauteur, IL. 9, 419 ; ESCHL. fr. 99 b ; SOPH. Ph. 1000, etc.) ;
      2 fig. en parl. de discours, de sagesse, PD. N. 5, 32 ; O. 9, 116.

➳ Dat. fém. dor. αἰπεινᾷ, EUR. Andr. 103, etc. ; acc. fém. dor. αἰπεινάν, THCR. Idyl. 15, 101.

Étym. αἶπος.

ή, όν, (< αἰπύς) poet. Adj. high, lofty, of cities on heights, Ἴλιον Il. 9.419, al., cf. A. Fr. 284, S. Tr. 858 (lyr.), Ph. 1000; αἰθήρ B. 8.34; of Delphi, μαντεῖα E. Ion 739; of mountain-tops, κάρηνα Il. 2.869, Od. 6.123. metaph, αἰ. λόγοι hasty, wicked words, Pi. N. 5.32.
hard to reach, σοφίαι μὲν αἰ. Id. O. 9.108.

= αἰπύς, hoch, Hom. μυκάλης (ὀρέων) αἰπεινὰ κάρηνα Versende Il. 2.869, 20.58, Od. 6.123, αἰπεινὸν πτολίεθρον Il. 15.257 ; sonst nur sing. fem., z.B. Ἴλιος αἰπεινή Il. 13.773, Ἰλίου αἰπεινῆς 9.419, αἰπεινῇ Καλυδῶνι 13.217, Πήδασον αἰπεινήν 6.35 ; – Ἴλιον Eur. Andr. 103 Theocr. 15.101 ; Οἰχαλία Soph. Tr. 855, βάθρον Phil. 988 ; πυραμίδες Antip.Sid. 52 (IX.58), u. oft sp.D. Uebertr. λόγοι, hochfahrende Reden, Pind. N. 5.32, σοφία, tiefe W., Ol. 9.116.