οῦ (ὁ) [ᾰ] bord de la mer, rivage, grève, IL. 4, 422 ; OD. 22, 385 ; THC. 1, 7 ; XÉN. An. 6, 4, 4 ; distingué de ἀκτή, ARSTT. H.A. 5, 15, 6.

Étym. αἶγες, vagues, v. αἴξ II, 4, et ἅλς.

ὁ, sea-shore, beach, Il. 4.422, Od. 22.385, Hdt. 7.50, al., Th. 1.7 (pl.), X. An. 6.4.4, Thphr. HP 7.13.8 (pl.), etc. ; distinguished from ἀκτή, Arist. HA 547a10; also in E. (lyr.), IT 425, IA 210; αἰγιαλὸν ἔνδον τρέφει a whole beach of voting-pelbles, Ar. V. 110; prov., αἰγιαλῷ λαλεῖς, of deaf persons, Suid., Zen. 1.38. (Prob. connected with αἰγίς II, αἴξ IV.)

ὁ (ἀΐσσω), Meeresküste, flache, im Ggstz der steilen, ἀκτή, vgl. Luc. Tox. 4 ; Hom. Il. 2.210 ὡς ὅτε κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης αἰγιαλῷ μεγάλῳ βοέμεται, 4.422 ὡς δ' ὅτ' ἐν αἰγιαλῷ πολυηχέϊ κῦμα θαλάσσης ὄρνυτ', 14.34 εὐρύς περ ἐὼν αἰγιαλός, Od. 22.385 ὥστ' ἰχθύας, οὕς θ' ἁλιῆες κοῖλον ἐς αἰγιαλὸν πολιῆς ἔκτοσθε θαλάσσης δικτύῳ ἐξέρυσαν πολυωπῷ· οἱ δέ τε πάντες κύμαθ' ἁλὸς ποθέοντες ἐπὶ ψαμάθοισι κέχυνται ; – sp.D. – Einzeln auch bei Att., z.B. Thuc. 1.7 Xen. An. 6.4.4. – Sprüchw. αἰγιαλῷ λαλεῖς, ἐπὶ τῶν ἀνηνύστων, Suid.

αἰγιαλός, -οῦ, ὁ (on the derivation, see Boisacq, see word),
[in LXX: Jdg.5:17 (חוֹף), Sir.24:14 * ;]
the sea-shore, beach (cf. Field, Notes, 146; DCG, i, 175 f.; MM, VGT, see word): Mat.13:2,48 Jhn.21:4, Act.21:5 27:39,40.†
(AS)