(verb) : vulnĕro (voln-), āvi, ātum, 1, vulnus
* To wound, to hurt, or injure by a wound (syn.: saucio, ferio).
* Lit.: neu quis quem prius vulneret, quam illum interfectum viderit,Caes. B. G. 5, 58: L. Cotta legatus in adversum os fundā vulneratur,id. ib. 5, 35fin.: plerosque jacula tormentis aut manu emissa vulnerabant,Sall. J. 57, 6: acie ipsā et ferri viribus vulnerari,Cic. Sest. 10, 24: corpus vulneratum ferro,id. Red. in Sen. 3, 7: (aper) vulnerat armentum,Ov. M. 11, 372.—With acc. of part affected: ipse volneratus umerum, femur,Plin. 7, 28, 29, § 103.
* Transf., of things: Romanorum duae naves fractae sunt, vulneratae aliquot, Liv. 37, 30, 9: multis ictibus vulnerata navis erat,id. 37, 24, 8: Scythicorum (smaragdorum) tanta duritia est, ut non queant vulnerari,cannot be injured, defaced,Plin. 37, 5, 16, § 64.
* Trop., to wound, hurt, injure, pain, etc.: aliquem voce,Cic. Cat. 1, 4, 9: virorum hoc animos vulnerare posset,Liv. 34, 7, 7: laesus ac vulneratus reus,Quint. 7, 2, 30: gravior ne nuntius aures Vulneret,Verg. A. 8, 583; cf.: vulnerant aures eorum praecepta continentiae,Lact. 7, 1, 14: (amor) mea vulnerat arcu Pectora,Ov. A. A. 1, 21: fortunae vulneror ictu,id. P. 2, 7, 41: crimine vulnerari,id. H. 18 (19), 105.