Lewis Short
(adjective) : vŏluntārĭus, a, um, voluntas
* Willing, of his or its own free-will, voluntary.
* Lit.
* Adj.: milites,volunteers,Caes. B. C. 3, 91 fin.; Liv. 28, 45, 13: ferocissimus quisque juvenum,id. 1, 59, 5: auxilia,Cic. Fam. 15, 4, 3: servi,id. Rep. 1, 43, 67: procurator,id. Brut. 4, 17: est Asinius quidam, senator voluntarius, lectus ipse a se,id. Phil. 13, 13, 28.
* Transf., of things: mors,suicide,Cic. Fam. 7, 3, 3: discessus voluntarius sine ullā spe reditus,id. Att. 9, 13, 4: nam hoc ipsum ita justum est, quod recte fit, si est voluntarium,id. Off. 1, 9, 28: verbera,Just. 2, 8, 7: servitus,Tac. G. 24: deditio,id. H. 2, 45: lex,Petr. 107: accusationes,Tac. Or. 41: Junonis transitus in urbem nostram,Val. Max. 1, 8, 35: herba,growing of itself, spontaneous,Plin. 20, 22, 90, § 245.—Adv.: vŏ-luntārĭē, voluntarily, Arn. 2, 74; Hyg. Fab. 41.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary