LAT

Lewis Short

(verb) : vŏcĭto, āvi, ātum, 1, and n. voco.
* Act., to be wont to call, to call, name (class.): igneus Vertex, quem patrio vocitamus nomine fulmen,Lucr. 6, 298: hanc (Matrem) variae gentes ... Idaeam vocitant matrem, etc.,id. 2, 611: nostri quidem omnes reges vocitaverunt, qui soli, etc.,Cic. Rep. 2, 27, 50: has Graeci stellas Hyadas vocitare suerunt, id. poët. N. D. 2, 43, 111: Demetrius qui Phalereus vocitatus est,id. Rab. Post. 9, 23: qui vivum eum tyrannum vocitarant,Nep. Dion, 10, 2: Lipara antea Melogonis vocitata,Plin. 3, 9, 14, § 93; Tac. H. 5, 2.
* Neutr., to call loudly, call out (very rare): clamor accurrentium, vocitantium,Tac. H. 2, 41.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory