vōcĭfĕror, ātus, 1
* V. dep. n. and a. [vox-fero], to cry out, cry aloud, exclaim, scream, bawl, vociferate (class.; cf. clamo): vociferari palam,Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39: adventu Gallorum vociferatus est (anser) canibus silentibus,Col. 8, 13, 2: me dies, vox, latera deficiant, si hoc nunc vociferari velim, quam miserum indignumque sit, etc.,Cic. Verr. 2, 2, 21, § 52: Canuleius pauca in senatu vociferatus,Liv. 4, 1, 6: talia,Verg. A. 2, 679: incendiarium et patinarium,i. e. to call aloud,Suet. Vit. 17.—With objectclause: quod vociferabare decem millia talentūm Gabinio esse promissa,Cic. Rab. Post. 8, 21; so Liv. 2, 65, 3 Drak. N. cr.; 10, 29, 3; 10, 35, 13; Suet. Calig. 36; id. Claud. 40; cf.: vociferans, Q. Vare, legiones redde,id. Aug. 23: vociferari Decius, quo fugerent? quamve in fugā spem haberent?Liv. 10, 28, 12 (MSS. vociferare; cf. Weissenb. ad loc.).—Of things concr. or abstr.: aera,i. e. to sound, resound,Lucr. 2, 450: carmina,id. 1, 732: res ipsa per se vociferatur,proclaims it,id. 2, 1051; cf.: ratio naturam rerum,id. 3, 14.