LAT

Lewis Short

(verb) : vĭtŭpĕro, āvi, ātum (
* Inf. vituperarier, Plaut. Most. 1, 3, 21), 1, vitiumparo, qs. to find fault, accuse of a fault; hence, transf., to inflict censure, to blame, censure, disparage, vituperate (class.; syn.: culpo, objurgo, damno).
* In gen.: deos,Plaut. Mil. 3, 1, 142: an mavis vituperarier falso quam vero extolli?id. Most. 1, 3, 21: notare ac vituperare,Cic. de Or. 2, 85, 349: multimodis cum istoc animo es vituperandus,Ter. Phorm. 3, 1, 1: Pompeius noster in amicitiā P. Lentuli vituperatur,Cic. Q. Fr. 2, 6, 5: artem aut scientiam aut studium quodpiam vituperare propter eorum vitia, qui in eo studio sunt,Auct. Her. 2, 27, 44: si quis universam (philosophiam) velit vituperare,Cic. Tusc. 2, 1, 4: mensae, quae a Platone graviter vituperantur,id. Fin. 2, 28, 92: tuum consilium,id. Mur. 29, 60: (Rhodiorum res publica) minime quidem vituperanda,id. Rep. 3, 35, 48.— Prov.: qui caelum vituperant, who find fault with heaven itself, i. e. are satisfied with nothing, Phaedr. 4, 7, 26.—*
* In relig. lang., to render defective, to spoil an omen: cur omen mihi vituperat?Plaut. Cas. 2, 6, 59 dub.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

Lewis Short

vĭtŭpĕro (noun M) : 1. vitupero
* A blamer, censurer, vituperator (post-class.), Gell. 19, 7, 16; Sid. Ep. 4, 22; 8, 1.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory