LAT

Lewis Short

(verb) : vĭdŭo, āvi, ātum, 1, viduus
* To deprive, bereave of any thing (poet. and in post-Aug. prose).
* In gen.: civibus urbem,Verg. A. 8, 571: ornos foliis,Hor. C. 2, 9, 8: arva pruinis,Verg. G. 4, 518: vitem pristino alimento,Col. Arb. 1, 4: regna (Plutonis) lumine,Sil. 3, 601: dexteram ense,Sen. Hippol. 866: penates,Stat. Th. 3, 385: maritum amplexibus,App. M. 4, p. 154, 38. —With gen.: architectus ingeni viduatus,Vitr. 5, 7, 7: orba pedum partim, manuum viduata vicissim,Lucr. 5, 840.
* In partic.: vĭdŭāta, ae, adj. f., bereft of her husband, widowed: Agrippina viduata morte Domitii,Suet. Galb. 5; cf. Mart. 9, 31, 6; Tac. A. 16, 30: conjux viduata taedis,i. e. divorced,Sen. Med. 581.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory