vĕrēcundor, āri
* V. dep. n. [verecundus], to feel bashful or ashamed, to be shy or diffident (rare but class.): verecundari neminem apud mensam decet,Plaut. Trin. 2, 4, 77: hi nostri amici verecundantur, capti splendore virtutis, Cic. Fragm. ap. Non. 480, 17: aliquem cunctantem et quasi verecundantem incitare,id. de Or. 3, 9, 36.— With inf.: Sp. Carvilio graviter claudicanti ex vulnere ... et ob eam causam verecundanti in publicum prodire,Cic. de Or. 2, 61, 249.
* Transf., of things: (manus) probant, admirantur, verecundantur,express shame,Quint. 11, 3, 87.