vēnātor (noun M) : venor
* A hunter.
* Lit.
* In gen.: quasi venator tu quidem es, dies atque noctes cum cane aetatem exigis, Plaut. Cas. 2, 5, 11; Cic. Tusc. 2, 17, 40; Caes. B. G. 6, 27; Hor. C. 1, 1, 26; 1, 37, 19; id. S. 1, 2, 105: COLLEGIVM VENATORVM,Inscr. Murat. 531, 2.—In apposit.: venator canis,a hunting-dog, hound,Verg. A. 12, 751: equus,a hunting-horse, hunter,Stat. Th. 9, 685; cf. venatrix.
* Trop.: venator adest nostris consiliis cum auritis plagis,Plaut. Mil. 3, 1, 14: physicus, id est speculator venatorque naturae,Cic. N. D. 1, 30, 83.