vānĭtas (noun F) : vanus.
* Lit., emptiness, nothingness, nullity, want of reality: nulla in caelo nec fortuna, nec temeritas, nec erratio, nec vanitas inest; contra omnis ordo, veritas, ratio, constantia,Cic. N. D. 2, 21, 56: ne vanitas itineris ludibrio esset,uselessness, purposelessness,Liv. 40, 22, 5: Romanis Gallici tumultus adsueti, etiam vanitates notae sunt,id. 38, 17, 5 Weissenb.
* Esp., falsity, falsehood, deception, untruth, untrustworthiness, fickleness, etc.
* Trop., vanity, vainglory: huic homini non minor vanitas inerat quam audacia,Sall. C. 23, 2; id. J. 38, 1: qui se propalam per vanitatem jactassent tamquam amicos Persei,Liv. 45, 31, 7: vanitas atque jactatio,Quint. 11, 2, 22: vanitas atque insolentia,Suet. Vit. 10: Quintius Atticus consul umbrā honoris et suāmet vanilate monstratus,Tac. H. 3, 73: nec Agricola prosperitate rerum in vanitatem usus, etc.,id. Agr. 18 fin.: Statius veniam ... vanitate exitūs corrupit,id. A. 15, 71.
* With gen.: quid de iis existimandum est, qui orationis vanitatem adhibuerunt?Cic. Off. 3, 14, 58: opinionum vanitas,id. Leg. 1, 10, 29: suum imperium minui per vanitatem populi,fickleness,Liv. 44, 22, 10: multa circa hoc non Magorum solum vanitate, sed etiam Pythagoricorum,Plin. 22, 8, 9, § 20 Jan.