vānesco, ĕre
* V. inch. n. [vanus], to pass away, disappear, vanish (poet. and in postAug. prose).
* Lit.: incipiunt gravidae vanescere nubes,Ov. Tr. 1, 2, 107: Ceres in sterilem herbam,id. Am. 3, 7, 31: spiritus meus in auras,id. H. 12, 85: cuncta in cinerem,Tac. H. 5, 7: nigra sed infusā vancscat sepia lymphā,Pers. 3, 13: (nubes) pondere suo victa in latitudinem vanescebat,Plin. Ep. 6, 16, 6.
* Trop.: vanescitque absens et novus intrat amor,Ov. A. A. 2, 358: inanis credulitas tempore ipso,Tac. A. 2, 40; cf.: tempore ac spatio vanescere,id. ib. 2, 82: ira plebis,id. ib. 5, 9: dicta per auras,Ov. Am. 2, 14, 41: vos nolite pati nostrum vanescere luctum,i. e. to be in vain,Cat. 64, 199: cavendum est ne ipsa expositio vanescat,Quint. 4, 3, 8: quod magnificum alio referente fuisset, ipso qui gesserat recensente vanescit,Plin. Ep. 1, 8, 15.