Lewis Short
(verb) : trunco, āvi, ātum, 1, 2. truncus
* To maim, mutilate, mangle, or shorten by cutting off, to cut off (mostly poet. and in post-Aug. prose; syn.: mutilo, amputo): truncata simulacra deum,Liv. 31, 30, 7: statuis regis truncatis,id. 31, 23, 10: truncat olus foliis,strips, cuts off the leaves,Ov. M. 8, 647: truncato ex vulneribus corpore,Tac. A. 1, 17; cf. id. H. 3, 33: truncatā corporis parte, partem corporis,Just. 11, 14, 11; 15, 3, 4: cadavera,Luc. 6, 584: caput,id. 6, 566: lacertos, Claud. ap. Ruf. 2, 411: frontem,i. e. to deprive of an eye,Sil. 4, 541: manibusque truncatus et armis,deprived of his hands and weapons,Claud. B. Get. 88: quia antiquum illud (signum) vetustate truncatum est,Plin. Ep. 9, 39, 4: truncatis arboribus,Suet. Calig. 45 init.—Poet., transf.: aquas,to cut apart, rend asunder, separate,Claud. Gigant. 70: heroos tenores gressu,i. e. to shorten hexameters into pentameters,Stat. S. 2, 3, 98.—Pregn.: cervos,i. e. to kill,Val. Fl. 6, 567; Amm. 15, 4, 11.
* Trop.: tunc omnibus fere membris erat truncata respublica,Eum. Pan. Const. Caes. 10.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary