LAT

Lewis Short

(v. n.adv.) : tĭtŭbo, āvi, ātum, 1, v. n. and
* A., to stagger, totter, reel.
* Lit. (rare; cf.: vacillo, labo); of drunken persons: Silenus titubans annisque meroque,Ov. M. 11, 90: mero somnoque gravis titubare videtur,id. ib. 3, 608; 4, 26; 15, 331; cf.: titubans pes,Phaedr. 4, 14, 12: vestigia titubata,tottering,Verg. A. 5, 332: titubat lingua,stammers, stutters,Ov. A. A. 1, 598.
* Trop., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed or perplexed (class.): Licinius titubans,Cic. Cael. 28, 66: cave ne titubes mandataque frangas, Hor Ep. 1, 13, 19 Orell. ad loc.: fac titubet blaeso subdola lingua sono,Ov. A. A. 1, 598: erubuisse, expalluisse, titubasse,Auct. Her. 2, 5, 8: testes, si verbo titubarint,Cic. Fl. 10, 22: at vide, ne titubes,Plaut. Ps. 4, 1, 32; id. Mil. 2, 2, 93: lacrumans titubanti animo, corde et pectore,id. ib. 1, 1, 43: hic omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus,Nep. Eum. 9, 2: quid agat, ne quid titubet,Plaut. Ps. 2, 4, 75: verum illa ne quid titubet,Ter. Heaut. 2, 3, 120; Quint. 5, 7, 11: nihil,Cic. Att. 2, 9, 2; cf. impers. pass.: ne quid titubetur,Plaut. Mil. 3, 3, 70: si quid forte titubatum est, ut fit in bello,Cic. Fam. 12, 10, 2: versus debilitatur, in quācumque ejus sit parte titubatum,id. de Or. 3, 50, 192.—Hence, tĭtŭbanter, adv., loosely, totteringly.
* Lit.: lapis, quem artifex titubanter aptaverat fundae,Amm. 24, 4, 28.
* Trop., hesitatingly, falteringly: titubanter et inconstanter loqui de aliquā re,Auct. Her. 4, 41, 53: titubanter et strictim,Cic. Cael. 7, 15.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory