LAT

Lewis Short

(verb) : tītillo, āvi, ātum, 1
* To tickle, titillate.
* Lit.: sensus,Lucr. 2, 429: voluptas, quae quasi titillaret sensus,Cic. Fin. 1, 11, 39; cf. carnem,Tert. Pud. 22 med.: multitudinis levitatem voluptate quasi titillantes,Cic. Off. 2, 18, 63.
* Trop.: ne vos titillet gloria,Hor. S. 2, 3, 179: maerorem,Sen. Ep. 99, 7: appetentia cum titillatur,Macr. S. 7, 5, 30: titillata voluptas,Aus. Epigr. 108, 15: femina nulla prorsus invidia titillata,Mart. Cap. 2, § 172: his blandimentis titillat animas,Lact. 6, 22, 3; Aug. in Psa. 102, 5, Serm. 154, 4; Leo. M. Serm. 41, 1.—Absol.: ego titillare non desinam,to amuse myself,Sen. Ep. 113, 21; cf.: per diem noctemque titillari velle,id. Vit. Beat. 5, 4: titillante gulā,Macr. S. 7, 5, 23.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory