LAT

Lewis Short

(verb) : tinnĭo (tīnĭo), īvi or ĭi, ītum, 4, and
* A. [root tan-; cf.: tono, tonitru], to ring, chink, clink, jingle, tinkle, tingle.
* Lit.: tinniit tintinnabulum,Plaut. Trin. 4, 2, 162: tinnit hastilibus umbo, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 432 Vahl.): apes tinniendo aere perterritas perducet,Varr. R. R. 3, 16, 30: (Graeci) n (litteram) jucundam et in fine praecipue quasi tinnientem illius (m litterae) loco ponunt, Quint. 12, 10, 31 (cf. retinnit, Cic. Brut. 46, 171): nec tibi dubito in foro diu tinnisse auriculas, have tingled, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 2, 5 Mai; cf. tinnitus.
* Transf.
* Colloq., to clink money, i. e. to pay: exspecto maxime, ecquid Dolabella tinniat,Cic. Att. 14, 21, 4; cf. trop.: veri speciem dignoscere calles, Nequa subaerato mendosum tinniat auro,ring false, give a false sound,Pers. 5, 105.
* To have a sharp or shrill voice, to cry, scream, sing (ante- and post-class.): comprime te: nimium tinnis,Plaut. Cas. 2, 3, 32; id. Ps. 3, 2, 99; cf.: tinnire canorā voce,id. Poen. prol. 33: aliquid se tinniturum promisit,to sing,Suet. Ner. 20 fin.: vere novo, cum jam tinnire volucres Incipient,Calp. Ecl. 5, 16.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory