testĭfĭcor, ātus, 1
* V. dep. a. [1. testisfacio].
* To bear witness, give evidence, attest, testify (class.; esp. freq. in Cic.; cf. testor).
* Lit.: haec cum maxime testificaretur, in vincula conjectus est,Cic. Verr. 2, 5, 7, § 17.—With obj.-clause: testificantur illi Quinctium non stitisse,Cic. Quint. 6. 25; testificor, denuntio, ante praedico, nihil M. Antonium, etc.,id. Phil. 6, 3, 5; id. de Or. 2, 55, 224; id. Or. 10, 35: licet Te memorem dominae testificere tuae,Ov. A. A. 2, 270.—With rel.-clause: testificaris, quid dixerim aliquando aut scripserim,Cic. Tusc. 5, 11, 33.—Absol.: ut statim testificati discederent,Cic. Caecin. 16, 45.
* To call to witness (rare); deos hominesque amicitiamque nostram testificor, me tibi praedixisse, etc., Cael. ap Cic. Fam. 8, 16, 1; Cic. Att. 10, 9, A. 1: homines, deam,Ov. H. 20, 160; 21, 134: Stygiae numen aquae,id. F. 5, 250.— Hence,?*! testĭfĭcātus, a, um, in a pass. sense: mihi nota fuit et abs te aliquando testificata tua voluntas omittendae provinciae,made known, averred, exhibited.Cic. Att. 1, 17, 7: mira sed et scaenā testificata loquar,Ov. F. 4, 326.