(adjective) : tēmŭlentus, a, um, [root tem, whence temetum; formed in analogy with vinolentus.
* Lit., drunk, drunken, intoxicated (syn.: ebrius, vinosus): agite, exite, temulentum tollite, Nov. ap. Fest. s. v. temetum, p. 364 Müll.; Afran. ib.: mulier,Ter. And. 1, 4, 2: tempestatem impendentem tueri temulentus,Cic. Sest. 9, 20: per quam (Indiam) temulento agmine comisabundus incessit,Liv. 9, 17, 17; 33, 28, 2: ipsum offendunt temulento sopore profligatum, M. Cael. ap. Quint. 4, 2, 123: apud Vitellium omnia indisposita, temulenta,Tac. H. 2, 68: temulentae reliquiae sumptuosissimae cenae,Sen. Contr. 4, 25, 4. — Comp.: putidior, temulentior,Sid. Ep. 3, 13.—Subst. plur.: tēmŭlenti, ōrum, m., Sen. Ep. 47, 4.—*
* Transf.: caesaries ambrosiā temulenta,i. e. dripping,App. M. 5, p. 168, 22.