tantŭlus | tantŭlum, i (noun N) :
* Adj. dim. [tantus], so little, so small; in neutr. subst., so little, such a trifle, ever so little (class.; a favorite word with Cic.): non tantulum Usquam intermittit tempus, quin eum nominet,Plaut. Bacch. 2, 2, 31: omitto vim, quae ex fici tantulo grano ... tantos truncos ramosque procreet,Cic. Sen. 15, 52: homines tantulae staturae,Caes. B. G. 2, 30 fin.: tantularum rerum occupationes,id. ib. 4, 22: tantulo spatio interjecto,id. ib. 7, 19: tantula causa,Cic. Att. 4, 8, b, 3: epistula,id. ib. 1, 14, 1: dolorem tantulum malum esse, ut, etc.,id. Tusc. 2, 27, 66: dos,App. Mag. p. 332, 10: cibus,Cels. 2, 8.—Subst.: , , n., so little, such a trifle: quod si interesse quippiam tantulum modo potuerit, amicitiae nomen occiderit,Cic. Leg. 1, 12, 34; cf.: non modo tantum, sed ne tantulum quidem praeterieris,id. Att. 15, 27, 3: si ex eo negotio tantulum in rem suam convertisset,id. Rosc. Am. 39, 114: tantulum de arte concedere,id. ib. 40. 118: quorum oratione iste ne tantulum quidem commotus est,Cic. Verr. 2, 2, 50, § 124: deinde, cur tantulo venierint,for such a trifle,id. Rosc. Am. 45, 130: qui tantuli eget, quantum est opus,Hor. S. 1, 1, 59.—With gen.: tantulum morae,Cic. Verr. 2, 2, 38, § 93.