tăcĭturnĭtas (noun F) : taciturnus
* A being or keeping silent, silence, taciturnity (class.; opp. oratio),Cic. Sest. 18: taciturnitatem alicujus experiri,id. Brut. 65, 231: curiae taciturnitas annua,id. Pis. 14, 32: vocis exspectas contumeliam, cum sis gravissimo judicio taciturnitatis oppressus?id. Cat. 1, 7, 16: taciturnitas testium,id. Rosc. Com. 5, 14: taciturnitas imitatur confessionem,id. Inv. 1, 32, 54: suspitionem mihi majorem tua taciturnitas attulerat,id. Att. 7, 8, 1: taciturnitas pudorque,Suet. Ner. 23: quid foret Iliae Mavortisque puer, si taciturnitas Obstaret meritis invida Romuli,i. e. silence on the part of poets,Hor. C. 4, 8, 23 et saep.: opus est Fide et taciturnitate,Ter. And. 1, 1, 7: nosti hominis tarditatem et taciturnitatem,Cic. Fam. 1, 5, b, 2; Aur. Vict. Epit. 1 med.; cf.: desideravit Maecenatis taciturnitatem,Suet. Aug. 66. — Plur.: sed paucorum taciturnitatibus tradidisse sacrorum ritus,Arn. 5, 168.