LAT

Lewis Short

(verb) : sŭsurro, āre, and
* A. [1. susurrus; root sur], to make a low, continued sound, to hum, buzz, murmur; to mutter, whisper (poet. and in post-class. prose).
* Neutr.: susurrant (apes),Verg. G. 4, 260: aura susurrantis venti,id. Cul. 154: aut ego cum carā de te nutrice susurro,Ov. H. 19, 19: fama susurrat,id. ib. 21, 233: lympha susurrans,Verg. Cul. 104: susurravit obscurior fama,Amm. 26, 6, 2: leve Mincius susurret, Claud.Nupt.Hon. et Mar. Fesc. 2, 11.
* Act.: cantica qui Nili, qui Gaditana susurrat,Mart. 3, 63, 5: versum Persii,Lampr. Alex. Sev. 44 fin.: te (silvestris platanus),Nemes. Ecl. 1, 72: susurrans quaedam,Amm. 25, 8, 18: pars, quid velit, aure susurrat,Ov. M. 3, 643.—Impers. pass.: jam susurrari audio, Civem Atticam esse hanc,Ter. And. 4, 4, 40.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

Lewis Short

sŭsurro (noun M) : 1. susurro
* A mutterer, whisperer, tale-bearer (post-class.): aures mariti susurronum faece completae,Sid. Ep. 5, 7 fin.; Vulg. Lev. 19, 16; Hier. Ep. 11, 1.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory