suspĭcor, ātus (
* Inf. suspicarier, Plaut. Ps. 1, 5, 149; id. Trin. 1, 2, 49), 1, v. dep. a. [1. suspicio, II.], to mistrust, suspect (class.).
* With acc. (rare): id est, quod suspicabar,Plaut. Men. 5, 2, 24: quid nunc suspicare aut invenis De illā?Ter. Heaut. 4, 1, 44: quid homines suspicentur, videtis,Cic. Lael. 3, 12: quod velim temere atque injuriose de illo suspicati sint homines,id. Ep. ad Brut. 1, 13, 1: nihil mali suspicans,id. Clu. 9, 27: res nefarias,id. Mil. 23, 63: summum nefas suspicatus de uxore,Quint. 9, 2, 80.—Rarely with a personal object: ancillas meas,Plaut. As. 5, 2, 39: puellam,App. M. 10, p. 250, 18.
* Transf., in gen., to suspect, apprehend, surmise, suppose, believe, conjecture (class.; cf.: opinor, reor).
* Absol.: fuge suspicari (sc. me),Hor. C. 2, 4, 22.
* With acc.: di inmortales, spem insperatam date mihi, quam suspicor,Plaut. Men. 5, 9, 22 Brix: si quidem hic lenonis ejus't vidulus, quem suspicor,id. Rud. 4, 4, 47: nisi me animus fallit, hic profecto'st anulus, quem ego suspicor,Ter. Heaut. 4, 1, 1: qui, quae vix conjectura, qualia sint, possumus suspicari, sic affirmat, ut, etc.,Cic. Rep. 1, 10, 15: figuram divinam,id. N. D. 1, 11, 28: quiddam de L. Crasso,id. de Or. 3, 4, 15; cf.: aliquid de M. Popilii ingenio,id. Brut. 14, 56.
* With rel.-clause: quare, quā sint illae dignitate, potes ex his suspicari,Cic. Inv. 2, 1, 2: ne suspicari quidem, quanta sit admirabilitas caelestium rerum,id. N. D. 2, 36, 90.
* With objectclause: navalis hostis ante adesse potest, quam quisquam venturum esse suspicari queat,Cic. Rep. 2, 3, 6: quas (magnitudines stellarum) esse numquam suspicati sumus,id. ib. 6, 16, 16: placiturum tibi esse librum meum suspicabar,id. Q. Fr. 2, 9, 1: valde suspicor fore, ut infringatur hominum improbitas,id. Fam. 1, 6, 1: suspicor ingenuas erubuisse genas,Ov. H. 19 (20), 6: ex loco tumuli suspicari, non esse monumentum,Quint. 7, 3, 34.— Absol.: ut suspicor,Plaut. Men. 5, 9, 22 Ritschl.?*! Act. collat. form suspĭco, āre: ne suspices,Plaut. Cas. 2, 6, 42.