LAT

Lewis Short

sur-rŏgo (subr-), āvi, ātum, 1
* V. a.; publicists' t. t.
* Of the presider in the comitia, to cause to be chosen in place of another, to put in another's place, to substitute (class.): cum eidem essent (decemviri) nec alios surrogare voluissent. Cic. Rep. 2, 37, 62; 2, 36, 61; 2, 31, 55: collegam in locum Bruti,Liv. 2, 7, 6: collegam sibi,id. 3, 19, 1: praetorem in locum alicujus,id. 39, 39, 7: consules, id. 23, 24, 1: magistratibus non surrogatis,Val. Max. 6, 3, 2: ad magistratus subrogandos,Liv. 35, 6, 6.—*
* Lex subrogatur, id est adicitur aliquid primae legi, Ulp. Reg. tit. 1, 3.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory