(verb) : sup-pĕto (subp-), īvi or ĭi, ītum, 3
* To go or come to one, i. e.
* Lit., to be at hand or in store, to be present (class.): ut mihi supersit, suppetat, superstitet,Plaut. Pers. 3, 1, 3: si cui haec suppetunt,Cic. Off 2, 8, 31: cui res non suppetat,id. de Or. 3, 35, 142: vererer, ne mihi crimina non suppeterent,Cic. Verr. 2, 1, 11, § 31: ne pabuli quidem satis magna copia suppetebat,Caes. B. G. 1, 16: copia frumenti,id. ib. 1, 3: frumentum copiaeque,Liv. 5, 26, 9: quibus rebus numquam tanta suppeteret victoriae fiducia, Auct. B. Afr. 31: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem,Cic. Fam. 15, 13, 2: quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere,Liv. 4, 22, 1; Plin. 2, 9, 6, § 46: neque quo manus porrigeret suppetebat,Nep. Dion, 7, 2: nondum suppetente ad haurien, dum ultra justa vi,Plin. 2, 9, 6, § 46: si vita suppetet,Cic. Fin. 1, 4, 11; so, vita,Plin. Ep. 5, 5, 8: vita longior,Liv. 40, 56, 7: quoad vita suppetet, Auct. B. Afr. 92; Vop. Aur. 24.—With pers. subject: deos oro, ut vitae tuae superstes suppetat (uxor),that she may survive you,Plaut. Trin. 1, 2, 19: nec consilium sibi suppetere diceret,Liv. 4, 48, 13.
* To ask in place of another, to personate another in asking: si silignario quis dixerit, ut quisquis nomine ejus siliginem petisset, ei daret ... furti actionem adversus eum qui suppetet, etc.,Dig. 47, 2, 52, § 11.