Lewis Short
suppĕtĭor (subp-), ātus, 1
* V. dep. n. [suppetiae], to come to the aid of, to assist, succor (very rare; most freq. in App.): quod mihi suppetiatus es, gratissimum est,Cic. Att. 14, 18, 2: miserrimo seni,App. M. 8, p. 210, 32.—Absol.: suppetiatum decurrunt anxii,run to aid,App. M. 4, p. 147, 9: proclamare suppetiatum,id. ib. 1, p. 108, 30; 8, p. 209, 35.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary