Lewis Short
(verb) : suf-fĭcĭo (subf-), fēci, fectum, 3, and n. facio.
* Act.
* To put under or among.
* Neutr., to be sufficient, to suffice, avail for, meet the need of, satisfy (freq. and class.; syn. suppeto); constr. absol., with dat., ad, adversus, in, with inf., ut or ne; rarely with si.
* To put in the place of, to substitute for another; and esp., to choose or elect in the place of any one (class.; esp. freq. of magistrates, e. g. of consuls; syn. subrogo): suffectus in Lucretii locum M. Horatius Pulvillus,Liv. 2, 8, 4: in Appii locum suffectus, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2: consul in sufficiendo collegā occupatus,Cic. Mur. 39, 85; cf.: ne consul sufficiatur,id. ib. 38, 82: censorem in demortui locum,Liv. 5, 31, 7: suffectis in loca eorum novis regibus,Just. 11, 10, 7: ipsae (apes) regem parvosque Quirites Sufficiunt,Verg. G. 4, 202: seu tribunos modo seu tribunis suffectos consules quoque habuit,Liv. 4, 8, 1: quia collegam suffici censori religio erat,id. 6, 27, 4; 6, 38, 10: quibus vitio creatis suffecti,id. 9, 7, 14; 10, 47, 1: filius patri suffectus,Tac. A. 4, 16: Conon Alcibiadi suffectus,Just. 5, 6, 1: sperante heredem suffici se proximum,Phaedr. 3, 10, 12.—Esp. in the phrase suffectus consul, a consul elected after the regular time, a vice-consul: quando duo ordinarii consules ejus anni alter morbo, alter ferro periisset, suffectum consulem negabant recte comitia habere posse,Liv. 41, 18, 16 Weissenb. ad loc.; Lampr. Alex. Sev. 43, 2; Tac. A. 3, 37 fin.; cf.: consulatus suffectus,Aus. Grat. Act. 14, 2, § 32.
* To give, affard, furnish, supply = suppeditare, ὑπέχειν (mostly poet.): (nebulae) sufficiunt nubes,Lucr. 6, 480: ut cibus aliam naturam sufficit ex se,id. 3, 704: haec aëra rarum Sufficiunt nobis,id. 2, 108: tellus Sufficit umorem,Verg. G. 2, 424: aut illae (salices) pecori frondem aut pastoribus umbras Sufficiunt saepemque satis et pabula melli,id. ib. 2, 435: ut (Hispania) Italiae cunctarum rerum abundantiam sufficiat,Just. 44, 1, 4: dux agmina sufficit unus turbanti terras,Sil. 1, 36; cf.: Horatius eos excursionibus sufficiendo adsuefacerat sibi fidere,by permitting to take part in,Liv. 3, 61, 12 Weissenb. ad loc.; Petr. 27.—Trop.: ipse pater Danais animos viresque secundas Sufficit,gives courage and strength,Verg. A. 2, 618; 9, 803.
* To occupy with, employ in: Horatius eos (milites) excursionibus (dat.) sufficiendo proeliisque levibus experiundo assuefecerat sibi fidere, by employing them in sallies, etc., Liv. 3, 61.
* Transf., to cause to take the place of, to supply instead of, to furnish as a substitute (poet. and in post-Aug. prose): atque aliam ex aliā generando suffice prolem,Verg. G. 3, 65: septimo eosdem (dentes) decidere anno, aliosque suffici,Plin. 7, 16, 15, § 68: quattuor caeli partes in ternas dividunt et singulis ventos binos suffectos dant,Sen. Q. N. 5, 16, 2.
* Absol.: quamquam nec scribae sufficere nec tabulae nomina illorum capere potuerunt,Cic. Phil. 2, 7, 16: nec jam sufficiunt,Verg. A. 9, 515: idque (ferrum) diu Suffecit,id. ib. 12, 739: Romani quoad sufficere remiges potuerunt, satis pertinaciter secuti sunt,Liv. 36, 45, 2: non sufficiebant oppidani,id. 21, 8, 4: haec exempli gratiā sufficient,Quint. 9, 2, 56: non videntur tempora suffectura,id. 2, 5, 3: pro magistratibus, qui non sufficerent,Suet. Aug. 43: quīs non sufficientibus,Curt. 9, 4, 33.—With subject-clause: sufficit dicere, E portu navigavi,Quint. 4, 2, 41: non, quia sufficiat, non esse sacrilegium, sed quia, etc.,id. 7, 3, 9: suffecerit haec retulisse,Suet. Ner. 31; Mart. 9, 1, 8.
* With dat.: nec jam vires sufficere cuiquam, * Caes. B. G. 7, 20; cf.: vires concipit suffecturas oneri,Plin. 17, 22, 35, § 173: nec iis sufficiat imaginem virtutis effingere,Quint. 10, 2, 15: ac mihi quidem sufficeret hoc genus,id. 5, 10, 90: paucorum cupiditati cum obsistere non poterant, tamen sufficere aliquo modo poterant,Cic. Verr. 2, 5, 48, § 127: mons, hominum lacte et carne vescentium abunde sufficiebat alimentis,Liv. 29, 31, 9: hae manus suffecere desiderio meo,Curt. 4, 1, 25; 3, 6, 19: vires quae sufficiant labori certaminum,Quint. 10, 3, 3; cf.: summis operibus suffecturi vires,id. 2, 4, 33: pronuntiatio vel scenis suffectura,id. 10, 1, 119: quod opus cuicumque discendo sufficiet,id. 1, 9, 3: dominis sufficit tantum soli, ut relevare caput possint,Plin. Ep. 1, 24, 4.—Poet.: nec sufficit umbo Ictibus,Verg. A. 9, 810.
* With ad: terra ingenito umore egens vix ad perennes suffecit amnes, Liv. 4, 30: inopi aerario nec plebe ad tributum sufficiente,id. 29, 16: annus vix ad solacium unius anni,id. 10, 47: oppidani ad omnia tuenda non sufficiebant,id. 21, 8, 4: quomodo nos ad patiendum sufficiamus,id. 29, 17, 17; 21, 8, 4; 33, 10: ad quod si vires non suffecerint,Quint. 12, 1, 32.
* With adversus: non suffecturum ducem unum et exercitum unum adversus quattuor populos,Liv. 10, 25.—(ε) With in: nec locus in tumulos nec sufficit arbor in ignes,Ov. M. 7, 613: ergo ego sufficiam reus in nova crimina semper?id. Am. 2, 7, 1.—(ζ) With inf.: nec nos obniti contra nec tendere tantum Sufficimus,Verg. A. 5, 22.—(η) With ut or ne: interim sufficit, ut exorari te sinas,Plin. Ep. 9, 21, 3: sufficit, ne ea, quae sunt vera, minuantur,id. ib. 9, 33, 11.—(θ) With si: sufficere tibi debet, si, etc.,Plin. Ep. 5, 1, 9: sufficere his credis, si probi existimentur,id. Pan. 88, 2.—Hence, P. a.: suffĭcĭens, entis, sufficient, adequate: aetas vix tantis matura rebus, sed abunde sufficiens,Curt. 3, 6, 19: testes,Dig. 29, 7, 8.—Sup.: unica et sufficientissima definitio,Tert. adv. Marc. 5, 2.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary