Lewis Short
(verb) : suc-clāmo (subc-), āvi, ātum, 1
* To call or cry out, to shout, exclaim after or in reply to any thing (not in Cic. or Caes.); with obj.-clause: haec Virginio vociferanti succlamabat multitudo, nec illius dolori nec suae libertati se defuturos,Liv. 3, 50, 10: quidam ausi sunt mediā ex contione succlamare: Abite hinc, ne, etc.,id. 44, 45; cf.: si esset libera haec civitas, non tibi succlamassent,id. 6, 40: cum centuria fre quens succlamasset, nihil se mutare sententiae, etc.,id. 26, 22, 8: cui dicto,Val. Max. 6, 2, 3.—Impers. pass.: succlamatum est, et frequenter a militibus Ventidianis, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 3: ad hoc cum succlamatum est,Liv. 10, 25; 21, 18; 42, 53.
* Pass.: publicā succlamatus invidiā,cried out against,Quint. Decl. 18, 9: omnium maledictis succlamatus,id. ib. 19, 3.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary