Lewis Short
successĭo (noun F) : succedo, II..
* A coming into the place of another, a following after, succeeding, succession in office, possession, etc. (mostly post-Aug.): si merces Antonii oppressi poscitur in Antonii locum successio, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 17, 2: Neronis principis successio,Plin. 7, 13, 11, § 58: quorum non dubia,Tac. A. 4, 12; Suet. Tib. 15; 25; 55: ad spem successionis admoveri,id. Calig. 12; id. Oth. 4 fin.: regni,Just. 9, 2; App. M. 8, p. 210, 33; Lact. 6, 23, 17.—Plur.: magistratibus judicia per annuas successiones permisit,Just. 3, 3: familiae, quae per successiones jus sibi vindicant,Plin. 12, 14, 30, § 54: morbi per successiones quasdam traduntur,Plin. Ep. 1, 12, 4: jura successionum,Tac. G. 32: doloris amotio successionem afficit voluptatis,Cic. Fin. 1, 11, 37.—*
* A good issue, success: successio prospera consecuta est, Aug. (perh. Cic. Hort. Fragm.) Vit. Beat. 26: victoriam proeliorum successionibus relaturos,Arn. 2, 8.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary