(verb) : succensĕo and suscensĕo, sŭi, sum, 2, succensus, from succendo
* To be inflamed with anger, to be angry, irritated, enraged (class.; syn.: irascor, indignor).
* With dat.: hominibus irasci et succensere,Cic. Rosc. Com. 16, 46: neque illi sum iratus neque quicquam succenseo,Plaut. Most. 5, 2, 41: id tibi suscensui, Quia, etc.,id. Pers. 3, 3, 26: nil succenseo Nec tibi nec huic,Ter. Heaut. 5, 2, 23: ne tu illi succenseas, ne tibi illum succensere aliquid suspicere,Cic. Deiot. 13, 35: nec vero iis ... habeo quod suscenseam,id. Tusc. 1, 41, 99: nisi Atheniensibus succensuissem,id. de Or. 3, 20, 75: quis mihi jure succenseat?id. Arch. 6, 13: non esse aut ipsi aut militibus succensendum,Caes. B. C. 1, 84.
* Absol., Plaut. Merc. 5, 3, 4: nihil fecit quod succenseas,Ter. Phorm. 2, 1, 33: quae si sic sua habituram dicat, quis tandem succenseat?Liv. 7, 13: aliud succensendi tempus erit,id. 22, 29: C. Caesar succensens propter curam verrendis viis non adhibitam,Suet. Vesp. 5; Aug. Civ. Dei, 3, 17.— *
* Part. fut. pass.: peccata hominum non succensenda sunt,Gell. 6, 2, 5.