Lewis Short
(verb) : stŭpĕ-făcĭo, fēci, factum, 3, stupeo
* To make stupid or senseless, to benumb, deaden, stun, stupefy (rare; usu. in the part. perf.).
* In verb. fin.: privatos luctus stupefecit publicus pavor,Liv. 5, 39; Sil. 9, 122.—Pass.: ut nostro stupefiat Cynthia versu,Prop. 2, 13 (3, 4), 7.
* In part. perf., stupefied, stunned: quem stupefacti dicentem intuentur? * Cic. de Or. 3, 14, 53: spectas tuam stupefacta figuram,Ov. H. 14, 97: ingenti motu stupefactus aquarum,Verg. G. 4, 365; Sen. Thyest. 547; Luc. 4, 633; Val. Fl. 6, 228.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary