stĭpŭlātĭo (noun F) : stipulor, jurid. t. t.
* A promise given on demand; an engagement, agreement, bargain, covenant, stipulation, obligation (syn. pactum), Gai. Inst. 2, 31: stipulatio est verborum conceptio, quibus is qui interrogatur, daturum facturumve se, quod interrogatus est, respondet,Dig. 45, 1, 5: stipulatio non potest confici, nisi utroque loquente, etc.,ib. 45, 1, 1 sq.: pacta, conventa, stipulationes,Cic. de Or. 2, 24, 100: ut ea pecunia ex stipulatione debeatur,id. Leg. 2, 21, 53: aliquem stipulatione alligare,id. Rosc. Com. 12, 36: nondum stipulationes legeram,id. Att. 16, 11, 7: stipulationum et judiciorum formulas conponere,id. Leg. 1, 4, 14; Nep. Att. 9, 5; Just. Inst. 3, 19 pr.; Paul. Sent. 5, 7, 1: is contractus stipulationum sponsionum sponsalia, Serv. Suip. ap. Gell. 4, 4, 2; Vulg. Jer. 32, 11.