Lewis Short
(verb) : spūmo, āvi, ātum, 1, and
* A. [spuma].
* Neutr., to foam, froth (poet. and in post-Aug. prose): caeruleum spumat sale, Enn. ap. Gell. 2, 26 (Ann. v. 378 Vahl.): maria salsa spumant sanguine,id. Non. 183, 19 (Trag. v. 145 ib.): fluctu spumabant caerula cano,Verg. A. 8, 672: adductis spumant freta versa lacertis,id. ib. 5, 141; cf. Lucr. 3, 493: spumans aper,Verg. A. 4, 158; Claud. Rapt. Pros. 2, 243: Amasenus spumabat, Verg. A. 11, 548: equus spumat habenis,Luc. 6, 399: pocula bina novo spumantia lacte,Verg. E. 5, 67: patera,id. A. 1, 739; cf.: spumat plenis vindemia labris,id. G. 2, 6: spumans bilis,Cels. 7, 23; Plin. 32, 7, 25, § 78: terra respersa aceto spumat,foams up, boils up, effervesces,Cels. 5, 27, 4: frena spumantia,covered with foam,Verg. A. 4, 135; 5, 817: mella,id. G. 4, 140: sanguis,id. A. 9, 456.—Of an angry person: spumantibus ardens visceribus,Juv. 13, 14.
* Act., to cause to foam, to foam forth, cover with foam (very rare). *
* Lit.: saxa salis niveo spumata liquore, Cic. Poët. Div. 1, 7, 13.
* Trop.: ex ore scelus,Auct. Her. 4, 55, 68; Claud. Rapt. Pros. 1, 282.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary