(adjective) : sōlĭtārĭus, a, um, solus
* Alone, by itself, lonely, solitary (class.; syn. singularis): natura solitarium nihil amat,Cic. Lael. 23, 88: quoniam solitaria non posset virtus ad ea, quae summa sunt, pervenire, conjuncta et consociata cum alterā perveniret,id. ib. 22, 83: quae (natura) non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa,id. N. D. 2, 11, 29: deus desertus ac solitarius,Lact. 1, 7, 4; Min. Fel. 10, 3: hae apes non sunt solitaria natura, ut aquilae, sed ut homines,Varr. R. R. 3, 16, 4: solitarius homo atque in agro vitam agens,living by himself,Cic. Off. 2, 11, 39: solitaria et velut umbratilis vita,Quint. 1, 2, 18: solitarium aliquod aut rarum judicatum afferre,Cic. Inv. 1, 44, 83: distentus solitariā cenā,i. e. with a dinner which he has taken by himself,Plin. Pan. 49: modo id egit,i. e. nothing else,Nazar. 33: imperium,absolute,Mamert. Grat. Act. 13: hominem solitarium tres tam validos evitasse juvenes, App. M. 3, p. 132, 2.— Pleon.: solus ac solitarius,App. M. 4, p. 146, 30.